Amor,
a ti me venh’ora queixar
1.-
Recoñecemento da cantiga:
Trátase dunha
cantiga de amor porque está posta en boca dun home namorado que fala en
primeira persoa, como podemos ver nas formas verbais e pronomes que fan referencia
ó emisor e porque a parece a palabra “senhor”.
V1 “venh’ora v2
“”mia senhor” v3 “dormio” , “m’espertar”
v4 “sofredor” v8 “que me non queiras” ….
V2 “mia senhor”.
2.-
Características xerais:
2.1.
Presenza
da “coita de amor”, é dicir, o sentimento de frustración amorosa, a queixa do
namorado, único sentimento posible debido á falta de correspondencia amorosa, propio das
nosas cantigas de amor. O eu poético quéixase de que a dona que el ama non
quere velo nin falar con el. El non pode olvidala nin cando dorme e isto
provócalle un profundo sentimento de tristura.
V4 “e fez de gran
coita sofredor” v7 “esta
queixume te venh’ora dizer”
V17 “pos m’ela
nunca quixo fazer ben” vv21, 22 “me non
fez ben e sol me faz gran mal e mi o fará, desto son julgador”.
2.2.
A
dama é unha mmuller idealizada, considerada o summum da perfección, polo que se
describe con calidades positivas e xeralmente de xeito hiperbólico.
V9 “Pola fermosa de
bon parecer”.
2.3.
A filosofía do amor cortés é unha
transposición da sociedade feudal ó campo do amor, se xeito que o home se
considera o vasalo da dama, amosando unha actitude de total sometemento e
obediencia. É por isto que a chama “senhor”. A súa dependencia da “senhor” é
tan grande que nin sequera pode durmir e vai morrer de amor.
V 2 “mia senhor” V10 "que de matar home sempr'ha sabor"
Vv15, 16” me quis
matar e me teve em desdém / e de mia morte será pecador”.
2.4. A mesura ( discreción) impedíalle pronunciar o nome da dama, de xeito
que era substituído por un pseudónimo poético ou sinal. Esta caracterñistica
está tomada da cançó provenzal, xa que a dama deste tipo de composicións era
casada,
V1 “senhor”.
2.5. A coita de amor chega o seu grao máximo co
tópico literario da morte por amor. O sufrimento do trobador e tal que só lle
queda a morte para liberarse dese sufrimento.
v10 V10 "que de matar home sempr'ha sabor" Vv15, 16” me quis
matar e me teve em desdém / e de mia morte será pecador”.
2.6. Fronte á
cançó provenzal que acostumaba a comezar cunha breve descrición da primavera,
estación propicia para o amor, nas cantigas de amor non hai ningunha
localización temporal nin espacial.
2.7. O trobador confesa o seu amor e a súa coita ,
pero non expón o proceso amoroso.
2.8. No
preámbulo o eu poético pode dirixirse á dama, a Deus, ño amor ou a algún amigo.
Neste caso diríxese o Amor, que xunto coa senhor son os causantes do seu mal.
V1 “ Amor
a time venh’ora queixar.
Os catro
aspectos que completan a cantiga son:
-
Dor polo amor non
conseguido, “coita”, xa explicado.
-
Eloxio da dama, xa
explicado
-
Amor do poeta, ó longo de
toda a composición
-
Reserva da dama que pode
oscilar entre a condescendencia, o fastidio, a indiferenza e o desprezo. Nesta
cantiga a senhor sente indiferenza e desprezo polo seu namorado.
V5 “Pois m’ela non me quere veer nem falar” V10 “Que de matar home sempre’há sabor
V11 Pois m’ela neum bem quiso
fazer”
vv15, 16“me quis matar e me teve en desdém / e de mia
morte será pecador”
Vv 21,22 “ me nom faz bem e sol me faz gram mal / e mi
o fará, desto som julgador”.
3.- Clasificación: Trátase dunha cantiga de refrán, composto por
unha soa palabra, xa que se repite ó final de cada cobra “que me queres amor?”
4.- Características formais:
A cantiga
consta de catro cobras de cinco palabras cada unha e un refrán dunha palabra. A
rima é asonante macho ( aguda) co seguinte esquema:
A10 C10 C10 A10
A10 C10 C10 A10
A10 C10 C10 A10
B10 B10 B10 B10
A10 C10 C10 A10
B6 B6 B6 B6
DOBRE: v8 “que”
MORDOBRE: vv6,17
“faz” “fazer”
vv21,22 “faz”
“fará”
vv15,16 “matar” “morte”
Non
hai finda nin atafinda.
No hay comentarios:
Publicar un comentario